زیر نور گرم نشسته ام
بیابان خالی در کنارم عقب عقب می رود
خاک
سنگ
گهگاه سبزه ای، درختی
زن می خواند
عاشقانه صدای نفسهایش را گوش می دهم
زن می خواند در جعبه سیاه بدترکیب
گوش میدهم و گیسوانم بلند می شوند
دیگر حتی نرم هم نمی شوم
فقط صدای نفسهایم را بین نفسهای زن گم می کنم
بیابان می ایستد
این منم که می دوم
It is a strange sort of pain
"to die of yearning for something you'll never experience"
Sunday, October 17, 2004
No comments:
Post a Comment