دستانش را از هم باز می کند
عینکش را جابجا
کاغذهای روی میز را به دنبال یادداشتی مهم که هیچگاه نوشته نشده می گردد
نگاهم نمی کند
من منتظرم
آرامم
می نشینم تا کلمات را پیدا کند
ناخنهایم را نگاه می کنم
تمیزند و بلند

تازه شروع کرده ام به شمردن انگشتانم که شروع می کند
دستانش را در هم قفل می کند
نفس بلندی می کشد
و خیره می شود به شیشه های عینکم

می گوید: باید امید داشت
من چیزی نمی گویم
لبخند می زنم
او فکر می کند من افسرده ام
می گوید: باید امید داشت..
چیزی نمی گویم
عینکم را بر می دارم
مات می بینمش
لبخند می زنم
او فکر می کند من افسرده نیستم
از خودش راضی است
این را می بینم
می گوید: هنوز امید هست ..
چیزی نمی گویم
لبخند می زنم
و دریچه را می بندم
نمی خواهم بفهمم چه فکر می کند


از ساختمان که بیرون می آیم
گرمای اسفالت خیابان از پاهای دردناکم بالا می رود
لبخند می زنم
و باقی دریچه ها را هم می بندم